Verslag Mei 2019

De meeste distilleerderijen kan je bezoeken, maar dit is er zo een waar dat niet kan. Mortlach Distilleries, met een van de oudste licenties om whisky te maken, bevindt zich in het centrum van de Speyside, met als naaste buren Balvenie, Glenfiddich en Glendullan.

De malt whisky van Mortlach is een zeer belangrijk onderdeel van de Johnnie Walker Black Label blends. Het is de eerste distilleerderij in Dufftown en vanwege zijn speciale distillatiemethode zeer geliefd bij de blenders. De distillaten van verschillende spirit stills worden in 1 spirit receiver vermengd. Dit geeft een bijzonder karakter en is zeer geschikt voor de exclusieve blends.

De meeste Mortlach bottelingen zijn van onafhankelijke bottelaars, zoals deze van Wilson & Morgan. In de toekomst komen er vast ook nog meer officiële bottelingen. Diageo heeft de distilleerderij overgenomen en de eerste OBs zijn al aangeboden, wel tegen een hoge prijs waardoor ze onverkoopbaar bleken. Ze hebben er iets aan gedaan en de nogal dure verpakking aangepast.

Deze botteling kreeg de bronzen medaille tijdens de Malt Maniacs Awards in 2014 en past mooi tussen de klassieke full-sherry-krachtpatsers van Mortlach van afgelopen jaren en de subtielere 21yo vanaf 2013. De invloed van oloroso is hier merkbaar, maar overheerst niet. Kleur: bleek amber.

Neus: chocolade en eik. Smaak: vette chocola en walnoten, gedistilleerde Marsala of Madeira. Zeer zwaar. Afdronk: erg lang met zoute koffie. Extreem en spectaculair.

Wow! Een mooie moeilijke whisky! Een beetje scherp in de neus met zwart-wit, peperig, ouderwets, een beetje zilt. Fruitig met een spoortje munt, hout en bijenwas, terug naar het begin van de avond. De smaak een beetje balsamico, iets zurig, maar ook banaanschuimpjes en kokosmacroon.

In balans met een mooie ronde en een lange afdronk met een zoetje. Niet echt een zomerse whisky, maar een warme wollen deken bij de open haard whisky. Mag bij 1 van de deelnemers in de verzameling. Kreeg (voor uw redacteur niet helemaal) onverwachts de eerste plaats in deze proeverij.

De Springbank distilleerderij ligt in het centrum van de plaats Campbeltown, gelegen in het zuiden van het schiereiland Mull of Kintyre. Springbank zou "oever van de bron" betekenen. Het interieur is weinig veranderd sinds de oprichting van de distilleerderij in 1828.

Voor het mouten van de groenmout - er wordt bij Springbank nog voor 100% zelf gemout - wordt er gedroogd met hete lucht en turf. De malt, gemaakt onder de naam Springbank is een van de weinige malts die na vele jaren rijping nog haar eigen karakter behoudt. Hoe ouder, hoe beter zegt men in de distilleerderij.

De new spirit van Springbank wordt gelagerd op alllerlei soorten vaten zoals bourbon, sherry, rum, madeira en refill- vaten. Bij Springbank wordt de gehele productie zelf nog gebotteld. Het water voor het brouwen komt uit een kunstmatig meer Cross Hill Loch geheten. Dit meer, gevoed door smelt en regenwater uit de bergen, is door de Duke of Argyll aangelegd om alle vroegere distilleerderijen van water te voorzien.

De productie van Springbank wordt voor 70% als single malt gebotteld. Deze 9 jarige Springbank (Local Barley) werd gedistilleerd in juli 2009 en gebotteld in oktober 2018. De whisky is gedestilleerd uit 'lokale gerst' (type: Optic), geteeld op het Kintyre-schiereiland, High Cattadale Farm, op enkele kilometers van Springbank.

Dit is de vierde release in de Local Barley-serie van Springbank distilleerderij. De release van dit jaar is ook weer gecreëerd op basis van een combinatie van bourbon- en sherryvaten en gebotteld op 57,7%. Deze Local Barley releases zijn altijd super populair, even knipperen met je ogen en het is al niet meer te krijgen voor normale prijzen!

Neus: Zeer rijk en vol. Hints van teer en kerosine, met een vleugje vreugdevuur rook. Het zijn echter niet allemaal de hel en de zweepslagen. Er is een honingzoete zoetheid, vergezeld van koekjesdeeg en hagelslag van citroenschil en grapefruit, evenals een subtiele maritieme invloed. Wordt met de tijd meer mineraal.

Smaak: Zwaar en vettig, met een grote initiële hit van citroenschil en limoen, evenals roze grapefruit. Een vleugje nectarines ook. Gevolgd door wat pekel en zachte turfrook én een vleugje menthol.

Afdronk: Meer van het bovenstaande. Lang. Vruchtensap met Springbank-rokerigheid. Dit kan geen verrassing zijn, maar ze doen echt iets goed in Campbeltown.

Deze whisky kon weer alle kanten uit. De ene kant vond deze whisky een simpel, niet bijzonder en vaag profiel hebben, waarbij de jonge spirit de boventoon voerde en een beetje dun. Een andere vond het een mooi glas, subtiel, zacht en rond met in de neus een rokertje, jodium, toffee, salmiak, hout en wat boter.

Een derde rook gemaaid gras, citrus, onrijp fruit (groene banaan) en proefde ammoniak. De volgende deelnemer rook bouwzand en vond dat de whisky smaakte naar de kleur groen en lichte turf maar ook dat ie te zoet was. De afdronk was lang en droog met citrus, mout en een pepertje. Dan is een tweede plek in dit geweld toch niet gek te noemen.

Nog steeds genoemd als de kleinste distilleerderij van Schotland. Er zijn kleinere tegenwoordig, zoals de in opkomst zijnde boerderij distilleerderijen. Het kleinste hier draait eigenlijk om het aantal mensen dat bij het hele proces van whisky maken betrokken is, nl. 3. Ze produceren rond 90.000 ltr pure alcohol per jaar en bijna alle whisky gaat naar hun eigen officiële bottelingen.

Dat eigen is erg breed, want ze zijn ook eigenaar van Signatory, een grote onafhankelijke bottelaar. Ze hebben en nemen alle tijd om te experimenteren met allerlei vaten en type whisky’s. Hierdoor zijn ze erg gewild. Deze whisky is er eentje, die speciaal gebotteld is voor La Maison du Whisky in Frankrijk en wordt beschouwd als een ouderwetse sherry bom.

Toen deze het afgelopen jaar uitkwam én 1 van de beroemdste whiskyrecensenten (Serge Valentin) er over ging schrijven, ging men rollebollend over straat om een fles te bemachtigen. Voor zover bekend is deze uitverkocht, maar het is mogelijk dat er in Maastricht toch nog 1 te vinden is. Serge Valentin(Whiskyfun):

Kleur: mahonie. Neus: werkt goed. Cubaanse sigaren, walnotenwijn, vuurstenen, chocolade, Maggi, oude thee, karwij, Spaanse ham, oude balsamico, peterselie dit lijkt een zeer voedende dram te zijn. Met water: wat rundvleesbouillon met wat bieslook, tijm en peterselie.

Smaak: old-school sherrymonster, vol met karwij, sleedoorn, kruidnagelen, gemberkoekjes, leer, zwarte sigaren, dan veel zwarte bessenconfituur, braambessen, vurige jonge Nuits-St-Georges ... Met water: terug naar zoutere elementen, soepen, bouillons, kruiden, bouillonblokjes, wijn, komijn ...

Afdronk: lang, chocolade, met een heerlijke zoute en lange nasmaak. Commentaar: extreem goede jonge Edradour. Het vat deed geweldig werk, op een ouderwetse manier.

Topclass: lijkt op een 30-jarige Speysider, als Longmorn, Glendronach of Mortlach. Een fantastische sherrybom. De neus ietsje zuur, boter, caramel, sherry stroopwafel en boterbabbelaar. De smaak: De eerste slok is fantastisch en daarna stopt ie, een beetje een gesloten sherryopbouw.

Verder aardbei, toffee, fudge, leer, bessen, chocola, heel fijn lepeltje lepeltje met Mon Chèrie, rood fruit cocktail met dikke room. Met water fris, leuk, zout en leer. De afdronk is lang, rustig droog en mooi met noot en weer rood fruit. Fijn bij een knapperend houtvuur. Een gevecht om de tweede en derde plek in deze proeverij. Drie is het geworden. Na deze proeverij was de laatste fles gevonden in Maastricht ook verkocht, een mooi ding!

Bruichladdich is een stevige Islay distilleerderij. Met gaat zich af en toe stevig te buiten aan turf en jodium, getuige de diverse Octomores en Port Charlottes. Toen de voorlaatste eigenaar, Jim McEwan, de distilleerderij heeft overgenomen, heeft hij allerlei mooie lijntjes opgezet, maar is ook begonnen met unpeated whisky's die steeds meer gevraagd werden.

In 2012 werd de distilleerderij overgenomen door Remy Cointreau en eigenlijk zijn alle mooie lijntjes, die er sinds 2002 zijn uitgezet door Jim McEwan, redelijk door gezet. Dit is een whisky met een verhaal. Een Bruichladdich, die zestien jaar op een sherryvat heeft gelegen. Het vat dateert van de tijd na de heropening in 2001.

Particulieren hadden toen volop gelegenheid om vaten te kopen en deze botteling is het resultaat. Een oom van onze regelmatige proevers had een vat gekocht maar heeft het nooit kunnen proeven. Naar verluidt heeft hij zelf het label ontworpen en een naam bedacht. (Deze naam kan mensen op een verkeerd been zetten, want Lochindaal (een voormalige distillery) staat meestal voor zwaar geturfd, hetgeen bij deze whisky niet het geval is.)

Deò-ghrèine is Gaelic voor zonnestraal (ray of sunshine). De achtergebleven tante zat met een vat en heeft gevraagd om er wat mee te gaan doen. Onze regelmatige proever heeft Bresser&Timmer bereid gevonden om de afhandeling te doen. De spirit werd gedistilleerd in november 2001. De botteling volgde na meer dan zestien jaar in maart 2018. In totaal werden 389 flessen gebotteld met een hoge sterkte van 50%. Hiervan waren er slechts 168 beschikbaar voor verkoop.

Kleur: tawny. Neus: heel zoete kersneus, gebakken appels, rood fruit, honing en marsepein, pruimen, dadels, bloedsinaasappel er is ook een vleugje rook wat doet denken aan gerookte ham. De rook is nauwelijks erg zwak zoals bij Benromach of Springbank.

Smaak: zachte sherry smaak, donkere chocolade, leer, verbrand eikenhout en veel gedroogd rood fruit. Afdronk: middellang tot lang drogend, pure chocolade, eiken, leer, appel, gedroogde vijgen en sinaasappels

Een volledige whisky, mooi compact, krachtig, de rest van de proeverij verbleekt. Iemand werd weer blij! De neus een beetje scherp met een klein rokertje, maar ook Zwitserse strooikaas, tractorbanden, en bruinkool. (dit laatste was geen negatieve observatie) Smaak: zoute amandelen, erg medicinaal, moest even wennen. Rumrozijnen, gesuikerde pinda's, aards, donker fruit, peper, down to earth.

Een haags hopje in ijzeren verpakking, pecannoten, BBQ ham en salmiakdrop. Afdronk lang en fijn met anijs, drop en noten. Een mooi glas en een goeie balans, een Bowmore profiel. Een top whisky, hoewel iemand zijn gedachten gingen naar Lloret de Mar: drank gemengd met spiritus. Uw redacteur zou dát ook niet drinken.... Een 4e plek in deze proeverij.

Glenlivet is (naast Glenfiddich) een van de grootste distilleerderijen in de Speyside. Ze hebben een jaarproductie van 10,5 miljoen ltr/jaar. De helft van deze hoeveelheid wordt verkocht als single malt in vooral de VS. Van de rest gaat ook een groot gedeelte naar de blended whisky's zoals in de Chivas Regal.

Het verfijnde en zachte karakter van de meeste bottelingen van Glenlivet komt door de rijping op sherry vaten, waardoor er een whisky ontstaat, die aan de zoete kant van het spectrum zit. Deze Code is de nieuwste uitdaging en past precies in onze proeverijen.

Een limited edition uit 2018 met een labyrint van smaken die de zintuigen van zelfs de meest veeleisende whisky drinker zullen testen. De Glenlivet-Code is ingepakt in een zwarte fles zonder informatie over gebruikte vaten en proefnotities. Ontdek deze whisky voor jezelf en daag je zintuigen uit om te zien of je het kunt ontgrendelen. Neus en proefnotities werden aan het einde van 2018 onthuld. Test je zintuigen om te zien of je het mysterie kunt ontgrendelen. referentie notes:

Kleur: goud. Neus: zoet met appels, olijfolie, croissant, fruit, gember, eiken en bijenwas. Mond: zoet met fruit, rode appels, karamel, peren, eiken en specerijen. Afdronk: Midden en zoet met specerijen, eiken, karamel en rode appels.

De Glenlivet Code is een evenwichtige, soepele en smakelijke whisky met lichte ‘spike’ van de jeugd. Zie ook https://www.theglenlivet.com/en-en/the-code#

De commentaren gingen weer alle kanten uit en dat was ook de bedoeling om te laten zien. Van een beetje een stoffig profiel, maar lekker een whisky met karakter, die danst op de tong tot scherp in de neus én mond, zoutzuur en agressief. Men dacht aan de ene kant dat het vat 100% bourbon zou zijn, terwijl een ander weer dacht aan nieuw hout. Over het algemeen een aansprekende whisky met perzik, abrikozen, vanille, een beetje rook, maar ook zoethout en een pepertje.

Iemand had een boottouw associatie en iemand anders noemde het een gender neutrale whisky (volgens een deeelnemer: eigenlijk een" vrouwen whisky") en wilde de fles wel thuis hebben. De eindconclusie was dat, ondanks de frambozensnoepjes, anjer, cacao en pompoen, het een zilte whisky was. Eigenlijk een Islay ontdaan van de rook. Een 5e plaats was zijn deel in deze proeverij.

De Speyside distillery ligt niet al te ver van Kingussie aan een zijrivier (Tromie) van de Spey. Hoewel de bouw van de distilleerderij al is begonnen in 1957 is de productie pas gestart in 1990. In 2012 is het overgegaan naar Harvey’s of Edinburgh.

In dat jaar hebben ze het proces rigoureus verbeterd, onder meer door het investeren in vaten van hoge kwaliteit om vooral de oudere whisky’s mee te finishen. Ze produceren zo rond de 500.000 liter alcohol per jaar. De laatste tijd timmeren ze wat meer aan de weg én zullen we meer van ze gaan horen.

Peter MacKay, voorheen Morrison & MacKay, is aangetrokken om veel promotie voor het merk te gaan doen. Deze Byron’s Choice is een limited edition (1200 flessen) en refereert aan het feit dat toen Lord Byron in 1815 met Annabelle Millbanke trouwde, hij een vat whisky schonk van de Speyside-distilleerderij aan koning George III.

Deze gelimiteerde oplage is een op Port cask gerijpte single malt geeft een delicaat evenwicht van warme, nootachtige, pittige port tinten met een zachte, zoete toffee afdronk en een frisse, fruitige aanhoudende toon, die het gehemelte kalmeert als warme honing die je tong streelt. (dit volgens de bottle notes).

Neus: rood fruit, gekonfijte schillen, gedroogde abrikoos en karamelbrok. Smaak: Honingnoten, peper, citroen en een beetje munt. Finish: zoete karamel.

Een carnaval in de mond, de hele mond komt aan bod, er gebeurt van alles. Een Drambuie neusje kwam naar boven, maar ook dat de neus lekkerder was dan de smaak. De alcohol kwam goed door. Verder liepen de smaken nogal uit elkaar, van wasmiddel tot stopverf (wat mensen toch al niet proeven in hun vrije tijd, sic!). Donkerfruit en melkchocolade, maar ook muntdrop, boter, caramel en een pepertje.

Medicinaal bitter, het hartje van witlof, een beetje kruidig en licht rokerig. De afdronk was lang en droog als kaneelpoeder. Het overheersende commentaar: een mooie indrinker, een goeie starter met veel fruit én een allemansvriend uit een goed portvat. Ondanks de mooie verpakking én de commentaren kreeg hij de laatste plaats in deze proeverij.