Verslag April 2014

Benriach was oorspronkelijk eigendom van The Glenlivet Distillery. Na een aantal omzwervingen is Benriach halverwege de jaren 80 op eigen stoom verder gegaan, om uiteindelijk in 2002 in de mottenballen terecht te komen. In 2004 overgenomen door de BenRiach distillery co. Deze distilleerderij bezit sinds 2008 Glendronagh en sinds 2013 Glenglassaugh. BenRiach is de enige die peated speysides maakt.

Kleur: koper. Neus: aroma's van gestoofd zomerfruit zoals aardbeien, zwarte bessen en rode bessen. De bessen gaan gepaard met een duidelijke ontploffing van veen. Sporen van wijn en andere druiven produkten zijn nog duidelijk aanwezig.

Smaak: de eerste, droge geroosterde nootachtige tonen glijden langs het gehemelte. Dit is een voorbode van een zwaar venige aangelegenheid. Subtiele gedroogde rozijnen en gekonfijte vruchten komen naar boven. Zeer verleidelijk met dominante turf smaken. Afdronk: zacht en zeer lang.

Een mooie winter whisky, wat lekker! Een Smokehead! Niet erover "lullen", ben klaar, voor mij niets anders. Wat een mooie neus met fruit, met hout rook en caramel. De smaak is overweldigend fruitig, houtig en in het geweld van de avond erg zacht. De turf komt subtiel naar boven. De afdronk was erg lang, kruidig en vooral ook chocolade in het begin. Iemand vond een bittertje, wat je het beste kon duiden als een klein citroenschilletje. Voorwaar een goede eerste plaats, tijdens de laatste proeverij van het seizoen.

De distilleerderij heeft een capaciteit van 2.24 miljoen liters per jaar en het overgrote deel van deze hoeveelheid whisky wordt gebruikt voor het blenden van Johnnie Walker, White Horse, Haig en Bells. Dit is een oude Linkwood, oprecht en oernatuurlijk uit het bestand van The Ultimate, de bottelaar van van Wees, Amersfoort.

Kleur: koper. Neus: aroma's van oude cognac, rozijnen, leer en gedroogde pruim. Smaak: romig met tonen van noten, meikersen, gedroogde abrikoos. De afdronk is lang en verwarmend met tonen van fruit en noten.

Dit was toch wel een verassing. Niet voor iedereen was dit een bekende distilleerderij. De neus vertelde dat de alcohol aanwezig was, maar wel erg mooi, kruidig, boter, en toch ook een beetje "decay" (zou dat de leeftijd zijn?) De smaak was vol met fruit, genuanceerd en prachtig met dadels caramel en volgens een vaste deelnemer als "gestreepte kaneelkussentjes".

De geur ging voor velen mooi over in de smaak. Iemand vond het "een zoete wolf, die een sensuele weerwolf lijkt, inclusief de brandlucht". Een beetje spooky. De afdronk was ongelooflijk lang met veel hout, noten en fruit. Veel balans. In deze proeverij net niet de eerste plek.

Ardmore distilleries is een van de grootste malt whisky distilleerderijen in Schotland. De distilleerderij draait geheel op stoommachines en tot 2002 werden de ketels ook nog gestookt met kolen. Er wordt gebruik gemaakt van zwaar geturfde gerst, waardoor de turfsmaak natuurlijk doordringt in de malt. Men maakt ook ongeturfde whisky (Aldair) maar deze gebruikt men vooral voor blending.

Neus: citrus en sinasappel schil, aangenaam, zoet en licht zuur. Smaak: fris met citrus en een zweem rook, niet zoals andere versies van deze distilleerderij die het soms moeilijk maken om verschil te detecteren met een Islay malt. Verder smaakt het een beetje naar chocolade. De afdronk is lang en klopt erg goed in de mond te samen met een beetje sinasappel chocolade.

We kwamen op een totaal ander terrein, dan de voorgaande whisky's. Iemand vond deze helemaal zijn ding. Het begon al met de neus, waarin een ziekenhuis was terug te vinden met lysol. Maar het bleek later toch wel een aangename lichte turf lucht te zijn. Er was een mooie opbouw van smaak met boter, mout, turf en hout.

De afdronk bleek mooi rond en lang te zijn. Een whisky voor elke dag. Na de proeverij is de allerlaatste fles van deze Ardmore dan ook nog van eigenaar gewisseld. Het bleef zijn ding!

Glenturret beweert dat ze de oudste (uit 1775) whisky distilleerderij zijn in Schotland. Ze zijn dan in al die jaren niet groter gegroeid met een productie capaciteit van 340.000 ltr alcohol per jaar. In de negentiger jaren van de vorige eeuw was de enige OB een 12 jarige, in die tijd een uitstekend alternatief voor een premium blend die zich in de zelfde prijsklasse bevond.

Tegenwoordig zijn de standaard bottelingen 8 en 10 jaar oud. De link met Famous Grouse is ook duidelijk, behalve dat de distilleerderij er een soort Famous Grouse pretpark op na houd, maakt het sinds 2009 ook een peated whisky, die gebruikt wordt in de Black Grouse blend.

Neus: Interessant zoet met in de verte wat geuren van glasvezelisolatie, maar ook hints van vers gebakken maanzaad cake en honing. Smaak: zoet en kruidig, biscuitjes, iets van een zolder, maar ook de zoetheid van lichte stroop. Afdronk: lang met witte suiker en zandkoekjes (short bread).

Men vond de neus van deze whisky over het algemeen muffig, aards en niet fris ruiken, iemand met kleine kinderen rook Claydo (boetseerklei), maar de smaak vond men fantastisch. Boter en caramel, hout en fruit. Bloemig en gemaaid gras, maar ook een beetje sherry en citrus passeerden de revue.

Met een druppeltje water kwam hooi en honing naar boven. Iemand meldde na een zalm hapje, dat de whisky het erg goed doet met zalm. De afdronk was in tegenstelling tot de neus erg warm, aangenaam en smaakvol (caramel) en iemand vond er nog wat veen in. Maar in ieder geval bleef de whisky erg lang hangen.

Glenburgie, een distilleerderij die in 2002 totaal gesloopt is en weer helemaal opnieuw is opgebouwd. In 2005 is een compleet nieuwe distilleerdij geopend die eigenlijk totaal niets van doen heeft met de oude distilleerderij. De huidige productie bedraagt 4.200.000 liter per jaar. Het merendeel wordt vooral gebruikt voor het blenden van whisky (Ballentines, Teachers en Old Smugler). Glenburgie is als single malt alleen in onafhankelijke bottelingen te vinden.

Neus: zwavel, rubber, bandenplak. Smaak is beter dan de neus: gedroogd fruit, wat 'dirty' sherryvat, zwavelig maar niet onplezierig. Zeer droge houtafdronk.

Hoewel wij dachten dat deze hoog zou eindigen, omdat hij in het geweld van de Boomgaard 2012 tweede was geworden, was deze proeverij waarschijnlijk te hoog gegrepen voor deze whisky. Alhoewel de commentaren overweldigend leken met in de neus aarde, hout, spirit en zelfs een beetje rook, was de smaak te karakteriseren als verbrande haren, zeep, maar ook sherry en caramel.

Met een drupje water bleef de afdronk extreem lang. Iemand vond de whisky niet in balans en de houttonen deden hem denken aan het bewerken van eikenhout, een typische geur. Iemand anders meldde dat hij snel op was en dat hij beter ruikt dan dat hij smaakt, maar wel vond dat hij verschrikkelijk lekker zou moeten zijn met lamsvlees . Slechts een vijfde plaats werd hem toegemeten in dit geweld.

Bladnoch, een van de laatste drie overgebleven actieve Lowland distilleerderijen, was gesloten tussen 1993 en 2000.Samen met Auchentoshan en Glenkinchie is het een van de laatste overlevenden van een familie van tientallen Lowland distilleerderijen. Bladnoch is in 1994 overgegaan in andere (Ierse) handen.

Deze Bladnoch is er eentje uit de Galloway serie, waarvan het distillaat nog is gemaakt door de vorige eigenaar van de distilleerderij. Neus: granig en maltig met duidelijk citrus. Smaak: fris zoet met veel citroen. Afdronk: middellang met alweer graan en citroen.

Als je hem aan je neus zet, dan is het een bom alcohol, maar als je drinkt word je overspoeld door vanille en caramel. Sommigen roken een heel klein beetje medicinale alcohol. Misschien verward met aceton. In de korte afdronk was ie lekker zacht en kruidig met een klein bittertje, maar sommigen vonden het een droge vlakke whisky. Duidelijk een whisky, die tijdens deze proeverij een beetje "dwalend" was.