Verslag Maart 2025

De Bunnahabhain distilleerderij staat in het noordoosten van het eiland Islay aan het water dat de eilanden Islay en Jura scheidt. De distilleerderij is de meest noordelijk gelegen van het eiland en heeft mooi uitzicht op de "Paps of Jura". Bunnahabhain komt uit het Gaelic en betekent "Monding van de rivier". De distilleerderij is namelijk gebouwd aan de monding van de Margadele River.

De eerste new spirit verliet de distilleerderij in het jaar 1882. Aan de distilleerderij is tot heden weinig veranderd of gemoderniseerd. Men heeft alleen de moutvloeren verwijderd en in 1963 zijn er twee stills bijgekomen. In het stillhouse staan twee wash stills en twee spirit stills. Het zijn betrekkelijk kleine stills en deze worden met stoom verhit. De zes washbacks zijn van Oregon pine. Voor het rijpen van de malts wordt op Bunnahabhain geen specifiek hout gebruikt, om te voorkomen dat dit het karakter van de malt te veel beïnvloedt.

Er wordt een mix van bourbon, sherry en refill vaten gebruikt. Net zoals alle andere distilleerderijen op Islay betrekt ook Bunnahabhain de mout van de Port Ellen mouterij. Het grote verschil met de andere distilleerderijen op Islay is, dat men op Bunnahabhain de mout niet droogt met turf maar met warme lucht. Zodoende heeft deze Islay malt geen rook- of turfsmaak. Het water om de malt te maken komt uit een waterbron op Margadale Hill gelegen. Het water uit deze bron wordt van grote diepte naar boven gepompt en via een pijpleiding naar de distilleerderij geleid. Dit om te voorkomen dat het water met turf in aanraking komt.

Deze whisky is door de Nederlandse importeur van Wees uit Amersfoort geselecteerd voor het Potstill festival van 2022.

Kleur: amber.
Neus: aroma’s van gedroogd fruit, honing, toffee, chocolade en noten.
Smaak: zacht en dik met tonen van krentjes en rozijnen, karamel, chocolade, honing en kruidig eikenhout. In de lange afdronk heeft hij tonen van gedroogd fruit, chocolade en zoete specerijen.

‘Hier kom ik voor, zet maar een kratje vol klaar!’ ‘Tjonge, dit is geen straf.’ Alcohol in de neus, met zoete drop en verder wat peperig. Maar ook schoenleer en de smaak van rietsuikerstroop (uit de gele pot).

Toch een whisky van tegenstellingen. Iemand vond het een viruskiller, heel intens, alcohol te hoog en alles een beetje té. Een groot vat jodium. Iemand anders: rokerig, pittig, de alcohol goed geïntegreerd. De vaste gast merkte op dat hij hiermee wel zijn binnenbrandje wel zou willen blussen, hij kreeg bijval van een tafelgenote om haar binnenbrandje ook te gaan blussen.

Smaken? Salie, zwart-op-wit, lavas, bonenkruid. Lekker, geen Lagavulin maar een overtreffende trap. Het laatste commentaar kwam van iemand die alles proefde wat hij zou willen proeven in een whisky, een beetje rook en houtskool die lang blijft hangen. Een nipte eerste plaats in deze toch wel mooie en complexe proeverij. En dat nipt was dan resultaat van het zware gevecht met de Highland Park.

Signatory is de bottelarij/ whiskymakelaardij van Andrew Symington, die ook de eigenaar is van Edradour, ooit de kleinste distilleerderij in Schotland. De bottelarij stelt hem in staat ook andere whiskyvaten te bekijken en verwerven dan alleen die van Edradour. 

Deze Orkney, uit de Cask Strength Collection, wordt verondersteld een Highland Park te zijn. De bottelaar heeft echter geen toestemming van de distiller gekregen om er Highland Park op te labelen, vandaar de naam van het eiland. Maar er zijn slechts 2 distilleerderijen op Orkney, dus de echte oorsprong komt dan gauw boven water én bovendien vind je op het label ergens heel klein ‘HP’.  Hoewel Highland Park naast Scapa een van de twee distilleerderijen op de Orkneys is, wordt de whisky toch een Highland genoemd. Hierdoor lijkt de naam van de distilleerderij ook niet "vreemd".

Vanaf 2006 begon men wat meer aandacht te besteden aan de verpakking van de whisky, waardoor je nu soms door de bomen het bos niet meer ziet. Het merendeel van de geproduceerde 2,5 miljoen liter alcohol per jaar verdwijnt, als vaker, in de blended whisky's, zoals (samen met Macallan) in Famous Grouse.

Deze botteling is 18 jaar oud en is gelagerd geweest op een first fill oloroso butt.

Neus: leren bank, sherry, donkere chocolade, donkere sinaasappels, honing, gedroogde kruiden, amandelen, sporen van gedroogde champignons en was 
Smaak: wat vettig, toffee, heidehoning, donkere chocolade, koffie, gedroogde vijgen, bramen, geroosterde amandelen, nootmuskaat, zwarte peper, kruiden en tabak. 
Afdronk: gemiddeld lang, enigszins rokerig, met tonen van chocolade, honing, studentenhaver, nootmuskaat, sherry en eikenhout.

Van geen fan van Highland Park (een middelmatige whisky met vervelende alcohol) tot liefhebber. Met in de neus Kuilgras, sherry, honing, hooi en mout. De smaak was heerlijk makkelijk, zacht en lekker met trekdrop en pannenkoeken met stroop.

Hij mag blijven, met die mooie gelaagdheid, als een fijne borrel met nuances. Bij iemand was de neus niet zijn ding, maar de smaak daarentegen was fantastisch, een lekker tussendoortje met een beetje rook, een beetje sherry, een beetje aards. Top of the bill en heul, heul lekker! Een stevige strijd met de Bunnahabhain bracht een 2e plek in deze proeverij. 

De Glenlossie distilleerderij is gelegen in het hart van de Speyside en is de buur distilleerderij van Mannochmore. Ze produceren 2,1 miljoen liter alcohol per jaar voor Diageo. De whisky's uit deze distilleerderij verdwijnen voornamelijk in diverse blends dus een OB van een single malt Glenlossie kom je niet vaak tegen, de laatste was een Flora & Fauna botteling van 10 jaar. Er zijn echter wel erg veel independent bottelingen, onder meer van Signatory en the Maltman.
 
Deze botteling is er een uit België. De Flander's Finest Cask Selection is een Vlaams collectief van whiskydetailhandelaars en reist regelmatig naar Pitlochry om de magazijnen van Signatory te bezoeken. Ze weten duidelijk wat ze doen, want diverse Signatory bottelingen kwamen al in hun slijterijen terecht. 

Neus: zachte en zoete neus met kruidenkenmerken. Denk aan toffee fudge of Werther's Original in combinatie met varen en groen hout. Een vleugje mokatine. Een heel snoepachtige zoete mout. 
Smaak: vettig en zoet in de mond, maar wel erg pittig! Vooral peper, maar ook gember en zoethout. De zoetheid vertaalt zich weer naar onder andere toffee. Wordt behoorlijk boterachtig. Met gekonfijte suiker. Donker fruit: pruimen, gevolgd door vijgen en abrikozen. 
Afdronk: behoorlijk lang, donker en lief maar oh, zo stekelig!

Een moeilijke en onduidelijke whisky, maar wel erg lekker. Vanille, kruidig (kruidnagel, drop en salmiak), houtachtig, donker fruit maar ook perzik. Verder een ingetogen neus met appel en wat noten. Erg Lekker, met de alcohol goed geïntegreerd. Iemand proefde pepermunt. De smaak bleek verder geweldig en ‘onwijs lekker’ met caramel en krentjes, triggert alle smaakpapillen en verdooft ze zelfs een beetje. Wow, toch wel een fijne whisky. Blijkbaar niet voor niets op de 3e plek in deze proeverij.

Strathmill heeft eigenlijk geen officiële bottelingen. Een 12 jarige uit de flora en fauna series wordt beschouwd als een OB, maar het meeste van de plusminus twee miljoen liter geproduceerde pure alcohol verdwijnt in de J&B blends. Strathmill, dat ligt aan de oude spoorweg naar Dufftown, is een van de drie distilleerderijen in Keith (Moray) met als directe buren Glen Keith en Strathisla en is het eigendom van Diageo.

Er wordt al sinds 1820 gestookt. Oorspronkelijk was het een (koren)molen en men begon onder de naam Glenisla-Glenlivet, waarbij verwezen werd naar de dichtstbijzijnde rivier de Glenisla. De naam betekent: de molen in de lange vallei. Hun verse spirit wordt gedeeltelijk bij de distilleerderij opgeslagen, de rest wordt in tankwagens vervoerd naar Auchroisk voor opslag.

Deze Strathmill is er eentje uit de Cask Strength series. De Cask Strength Collection van single malt en single grain whisky's is zonder twijfel een van de meest gewaardeerde series. Elke release wordt  niet verdund, niet chill filtered en bestaat meestal uit een enkel vat. Om de consument te helpen zijn whisky te waarderen op meer dan een puur aromatisch en proef niveau, zorgt Signatory Vintage ervoor om op elk label, met grote precisie, het productiegebied, de datum van destillatie en bottelen, het type gebruikte vat en de hoeveelste fles van het totaal aantal flessen van hetzelfde distillaat welke werd geproduceerd, te tonen. Deze informatie biedt dus, naast uitzonderlijke kwaliteit, ook fascinerende feiten! Het huidige model flessen stamt uit 2004, daarvoor werd the Cask Strength Collection gebotteld in de dumbel flessen met de fluwelen kistjes.

Neus: pruimsiroop, parfum, sherryaroma. Rijp fruit, hint van vanille. De frisheid van Italiaanse citroen. 
Smaak: stroperig, vettig. Heel mooi omdat de alcohol van 61.2% niet sterk of scherp is en prachtig geïntegreerd is. Gedroogde bruine appels. Een beetje Maldon zeezout. Anijs wordt in de verte geproefd maar ook een toets van bitterheid. Noten van sherry vaten en eiken vaten komen naar boven. Verder wat lichte leer tonen en zeer zacht. 
Afdronk: droogt snel en zachte bitterheid van chocolade blijft over.

Dit was het snoepje van de week, maar toch - ruikend als een hoestdrankje? In de neus vond men wijnballen van de kermis en gebrande suiker. Of wat te denken van de kletskoppen van de bakkerij uit de Gouden Engel? Frambozensnoepjes? In ieder geval was er iemand, die niet wist wat hij er mee aan moest: het leek meer op een whiskylikeur, erg zoet,  in plaats van op echte whisky. Toch wel lastig…

Maar over het algemeen vond men deze whisky lekker. Een klein beetje rokerig, pittig, boterig en olieachtig. Wel hoog in alcohol, maar daar merkte je niets van. Hij was gewoon lekker met caramel, sherry, kruidigheid en noten. De afdronk deed denken aan Kaiserschmarrn (gesuikerde pruimenpannenkoekjes) uit Oostenrijk. Goed in balans, warm, rond en zoet met een gewaagde complexiteit. Na een stevig gevecht met de Glenlossie 2008 vond deze Strathmill zich nipt terug op de 4e plek in deze proeverij. 

De naam Glenrothes refereert aan de plaats aan waar de distilleerderij gebouwd is, namelijk in het dal van de Burn of Rothes. De distilleerderij is gebouwd in 1878. De Glenrothes-Glenlivet Distillery werd rond 1990 omgedoopt tot Glenrothes Distillery. Op 15 mei 1922 ging 200.000 gallon whisky verloren door een brand in warehouse No 1.

De oorspronkelijke naam heeft overigens niets te maken met 'The Glenlivet' Distillery. De malt van Glenrothes is bij liefhebbers zeer geliefd en wordt pas sinds 1987 gebotteld. Voor de rijping gebruikt men zowel refill vaten als ex bourbon- en sherry vaten. Voor het herstellen van de vaten heeft men een eigen kuiperij. Deze distilleerderij maakt een stevige volle whisky. De meeste whisky gaat echter naar blenders zoals voor de Cutty Sark.

Deze Glenrothes is de 2e uit een nieuwe en zeer mooie serie van Signatory Vintage. Dit zijn niet echt bewaarwhisky’s, maar je moet ze proeven. Dit is natuurlijk altijd het geval, alleen wanneer de prijzen stijgen gaat men anders denken. Hier geldt dat op ook echt op is en dat je soms erg goed moet zoeken om er nog een fles van te bemachtigen.

Neus: heidehoning, rozijnen, dadels, haver, kaneel, kers 
Smaak: vanille, heidehoning, moutbier, haver, gember 
Finish: eikenhout, haver, geroosterde noten, kers 

Een whisky voor grijze muizen?? Kraak noch smaak, maar toch een slobberwhisky… Begrijpt u het nog? Salmiak, sinaasappelschil en een pepertje komen naar boven, maar hij is ook een beetje veenachtig en aards. Medicinaal overheerst de fruitige aroma's. Dit waren de commentaren van de ene kant.

Maar de andere commentaren waren duidelijk wat positiever. Boter in de neus, paranoten in de smaak met een bittertje op het eind. Ook hout, vanille, sherry en honing kwamen voorbij. Wat langer in de mond houden veroorzaakte een smaak explosie. Duidelijk geen pepertje, niet te zoet, rood fruit (bloedsinaasappel), wel kruidig maar niet parfumachtig. Een fijne afdronk met wat melkchocolade. Het bewijst maar weer eens dat proeven een puur subjectieve aangelegenheid is. Deze Glenrothes kwam daarmee niet verder dan de 5e plek in deze proeverij. 

In 1967 startte de bouw van een nieuwe distilleerderij, ook genaamd Clynelish, net aan de overkant van de oorspronkelijke Clynelish. Een jaar later was de bouw voltooid. Door weersinvloeden op Islay had men een groot tekort aan peated whisky’s en werd ook de oude distilleerderij weer in gebruik genomen om dit tekort op te vangen.

De voormalige Clynelish distilleerderij werd in 1969 omgedoopt naar Brora. In mei 1983 werd Brora gesloten en werden de gebouwen die deel uitmaakten van de Brora distilleerderij in gebruik genomen door de nieuwe Clynelish distilleerderij als bezoekerscentrum en magazijn.

Clynelish blijft echter actief met een grote capaciteit van 4,2 miljoen liter per jaar, mogelijk gemaakt door en dankzij een zevendaagse werkweek.  Deze Clynelish is er eentje uit een destijds zeer gewilde serie met vaak zeer soepele en mooie whisky’s tegen redelijk betaalbare prijzen.  

Neus: de geur van abrikozen is glashelder, zeer fruitig. Enigszins wasachtig. Vanille. 
Smaak: zuurder dan de neus doet vermoeden, maar met veel fruitigheid om op te starten. Tannines en eiken kruiden. Vrij weinig vanille. 
Afdronk: medium. Zoethout sluipt naar binnen. Melkchocolade. 

Deze Clynelish kon alle kanten op en zou niet de favoriet van de avond worden. De een vond het een lekkere allemansvriend en een ander vond het een ‘snel weg’ whisky die gauw vergeten was. De neus was fruitig met citrus, vanille en banaan, maar maakte dit niet waar in de smaak. Deze was scherp, maar ook met butterscotch en ‘kneiter drogend’, kruidig, peperig en pittig. Men kreeg er dorst van. Een beetje bitter en zoutig in de afdronk met een pottertje in de alcohol en een beetje rook. Hij was de eerste in het rijtje, maar eindigde op de laatste plaats.