Verslag Mei 2025

Bruichladdich is een stevige Islay distilleerderij. Met gaat zich af en toe flink te buiten aan turf en jodium, getuige de diverse Octomores en Port Charlottes. 

Nadat de distilleerderij enige tijd gesloten was geweest, werd In 2001 een nieuwe start gemaakt met Jim McEwan als Master Distiller. In 2002 begon deze met het uitzetten van allerlei mooie whisky lijnen. Daaronder vielen nu ook unpeated whisky’s, waar steeds meer vraag naar was. 

In 2012 werd de distilleerderij overgenomen door Remy Cointreau en tot nu toe zijn al die mooie lijntjes die door Jim McEwan waren opgezet, redelijk gehandhaafd gebleven. 

Deze Bruichladdich is een botteling van de onafhankelijke bottelaar ‘Rest & Be Thankful’, in 2012 gelanceerd als een merk voor single cask bottelingen van zowel rum als whisky. Als gevolg van hun relatie met Bruichladdich kwamen de eerste bottelingen uit fantastische vaten van Bruichladdich, Port Charlotte en zelfs Octomore. 

Later werd het R&BT merk ook geassocieerd met vaten van iconische distilleerderijen zoals Springbank, Bowmore, Macallan, waarmee single cask bottelingen van enkele van de beste distilleerderijen op de planeet werden geproduceerd. Omdat zulke kwaliteitsvaten steeds moeilijker te vinden waren, werd gestart met een programma om het vatenbestand aan te vullen. Dat met als doel om ook in de toekomst een continuïteit van uitstekende single cask en small batch bottelingen te kunnen uitbrengen.

Neus: donker fruit, donkere sojasaus, nogal veel kruisbes, inkt, houtachtig, ook een licht turfje, maar niet rokerig. 
Smaak: diep, met veel hout, zaagsel, chocolade en karamel. Rijp fruit, amandelen, geconserveerd fruit, een beetje rubber als van een tafeltennisbatje. De wijn zorgt voor een beetje onbalans. 
Afdronk: lang met een fijne chocoladesmaak, room, zoethout en eikenhout met aan het eind een klein bittertje.

Een eindeloze whisky, je weet niet wat er gebeurt. Een cadeautje met een bite, mijn buurman heeft er last van dat ie zo lekker is. Neus met sojasaus, een beetje maritiem, veel fruit, een beetje mossig, aarde en gedroogd vlees van een blond rund uit Gallicië. Echt een eiland whisky, nootachtig en een beetje rokerig, ruikt naar postbode elastiek. In de smaak een beetje jodium, zoute (laurier) drop, pepermunt, maar ook rozijnen, chocola, appelstroop en appelcider. De afdronk stopt niet, begint met fruit, de appelstroop komt weer voorbij, maar ook hout en een kampvuurtje in de neus.

Iemand vond de whisky leuk beginnen, maar bij hem werd ie steeds minder en hij noemde dit een ravijn-whisky. Iemand anders zag deze whisky als bijzonder zwaar en niet als doordrinker. Hier konden we het hardgrondig mee eens zijn. Uiteindelijk werd de zware strijd om de eerste plek in deze proeverij nipt beslecht in het voordeel van deze 17-jarige Bruichladdich.

De Dailuaine distilleerderij is eigendom van Diageo en produceert ongeveer 3.400.000 liter alcohol per jaar. Er komen weinig whisky's van deze distilleerderij voor als zelfstandige bottelingen, de enige die we terug kunnen vinden is een zeventienjarige Manager Dram. De distilleerderij is het werkpaard van Diageo en levert veel van de produktie voor blending, waaronder één van de sleutelwhisky's in de blends van Johnnie Walker.

Deze Dailuaine 1992 komt uit een virgin american oak vat en is gebotteld door de Creative Whisky Company. Deze CWC, opgericht door David en Dawn Stirk in 2005, was een opmerkelijke speler in de whisky wereld.

David Stirk’s reis in de whisky begon met zijn passie voor Scotch Whisky. In eerste instantie werkte hij als wereldwijde verkoop- en marketingmanager voor WM Cadenhead, voordat hij besloot om zijn eigen whisky-bottelbedrijf op te richten, nadat hij eerder al in ruime mate betrokken was geweest bij het schrijven over- en de promotie van whisky. 

Het bedrijf, in eerste instantie gevestigd in Cambuslang in de buurt van Glasgow, begon in 2011 zijn eigen whisky's te bottelen, voornamelijk gericht op single malt, grain en een incidentele blended whisky.  Uiteindelijk werd in 2018 de resterende magazijnvoorraad verkocht, waarmee de CWC -bottelingen ophielden te bestaan.

David bleef studeren en schrijven over de geschiedenis van whisky en heeft nu een nieuwe onderneming opgericht om daarmee de Dál Riata-distilleerderij in Campbeltown te bouwen.

Neus: eiken, zware vanille, zoet en zeer intens! Daarna het fruit met zeer rijpe appels, kweepeergelei, sinaasappels, perziken. Na een poosje komt er banaan naar voren, erg lekker!
Smaak: extreem fruitig begin met veel hout, geen impact van de alcohol. Dan volgen kruiden, gekonfijte gember en een vleugje was, smaken die dan steeds duidelijker worden. 
Afdronk: zeer lang, prachtig, met gember, banaan, hout, kruiden en honing. 

De eerste deelnemer, die gevraagd werd om zijn commentaar, vond deze Dailuaine niet bijzonder en een beetje op een doorsnee Japanse whisky lijken. Maar daarna kwamen de superlatieven: "Heul" lekker met een neus van eiken, appel en een toffe peer, maar ook Gallia meloen, honing en sigaren. De smaak was fris, sprankelend, zoetig met honing, fruitig, caramel, een klein beetje peper en vettig. Je proeft gewoon de leeftijd. De afdronk was lang, fruitig en een beetje scherp. Aangenaam en vervelend lekker, want het glas was te klein.

Op de ranglijst bezette deze Dailuaine, na een heftige strijd met de nummer 1 in deze proeverij, met een minimaal verschil de 2e plek. Een mooie verrassing.  

Edradaur wordt nog steeds genoemd als de kleinste distilleerderij van Schotland. Er zijn kleinere tegenwoordig, zoals de in opkomst zijnde boerderij distilleerderijen. ‘Kleinste’  draait hier eigenlijk om het kleine aantal mensen dat bij het hele proces van whisky maken betrokken is, dat zijn er namelijk maar drie!

Ze produceren rond 90.000 ltr pure alcohol per jaar en bijna alle whisky gaat naar hun eigen officiële bottelingen. Dat ‘eigen’ is erg breed, want ze zijn ook eigenaar van Signatory, een grote onafhankelijke bottelaar. Ze hebben en nemen alle tijd om te experimenteren met allerlei vaten en type whisky's. Hierdoor zijn ze erg gewild.

Deze whisky is een officiële botteling én erg in trek door zijn prijs/prestatie verhouding. Een zeer intense en aangename sherrybom, met een typisch Edradour profiel, zoals ook in eerdere zware ‘sherried’ vatsterkte releases wordt gevonden.

Neus: citrus, rozijn, nat hout, gevallen bladeren, chocolade. Alcohol prikt een beetje in de neus. 
Smaak: middelzware body. Beetje pittig, vrij zacht ondanks hoge ABV. Bitterzoete gedroogde sinaasappel, gedroogde veenbessen, pruim. Melkchocolade, zoet 
Afdronk: Halflang. De bitterzoete noot verandert in een zoete afdronk. 

Er zit een stijgende lijn in deze proeverij, deze is erg goed. Een typische Edradour, eigenlijk een mooie herfstwhisky om in mooi gezelschap met je sloffen aan bij de open haard te proeven. De neus is kruidig en zoet (Christmas Pudding?), maar ook waskaarsen en sherry. Iemand vergeleek het begin met het ruiken van een slechte adem, maar langer in het glas werd hij steeds beter, met cacao, boter en rozijnen. Toch wel een fijne neus.

Verder een sensatie in de mond met chocotof, noten, cake met rode wijnsaus (sic!). Een een beetje portachtig, koffie en bramen. De afdronk was lang en drogend met chocola en zeer interessant! Men was het over het algemeen wel eens met de schenker, dat het een "kl*te" fles was om uit te schenken. In ieder geval was de fles uiteindelijk erg leeg, met een 3e plek in deze proeverij. 

Beschut in the Sound of Islay, dicht bij Port Askaig, de belangrijkste haven van het eiland, ligt Caol Ila, de meest moderne distilleerderij op Islay. Caol Ila is de meest gebruikte en gewilde Islay malt voor blenders. Het is een belangrijke component voor vele blends zoals Johnnie Walker.

Caol Ila is ook verreweg de grootste distilleerderij op Islay, met een capaciteit van 6,5 miljoen liter pure alcohol per jaar. In de jaren tachtig van de vorige eeuw begon men met de unpeated Caol Ila (Caol Ila Highland). Deze werd vooral gebruikt in de blend whisky's, maar sinds 2008 is men gestart met het bottelen van deze Highland als 8 jarige single malt.

Deze botteling is van de onafhankelijke bottelaar Claxton's. In 2019, honderd jaar nadat de familie Landale Dalswinton Estate kocht, verhuisde Claxton's naar Sandbed House aan de oevers van de rivier de Nith in Dumfries & Galloway (zuidwest van Glasgow en west van Carlisle).

Claxton's richt zich niet alleen op het bottelen van whisky's en andere sterke dranken, maar ook op het verfijnen en verbeteren van whisky door rijping op vat. Als onafhankelijke bottelaar van alleen de beste vaten heeft Claxton's jarenlange bottelervaring gebruikt om hun proces en producten te verfijnen.

Warehouse No.1 maakt deel uit van het vlaggenschipassortiment van Claxton en vertegenwoordigt bottelingen van topkwaliteit uit traditionele pakhuizen in dunnage-stijl, waar vaten worden gerijpt en geselecteerd om het beste te bieden van elk individueel spirit-type, vat en smaakprofiel dat er beschikbaar is.

Warehouse No.8 maakt ook deel uit van dat vlaggenschipassortiment, gebaseerd op dezelfde principes als Warehouse No.1: premium vaten en premium kwaliteit, maar met voornamelijk octaven en kleinere vaten. Dit assortiment demonstreert de kracht van kleine exclusieve releases die zich richten op premium spirit met individuele smaak en diepgang.

Notes:
Deze Caol Ila is wel erg bijzonder. Deze Claxton’s release in een oversize parfumfles lijkt wel motorolie, zo donker is hij. 
Neus: donker-zoet. Colaflesjes, sojasaus, maar ook curryketchup en sultanas. Vijgen, dadels, pruimen… hij heeft het allemaal, maar wel gewikkeld in een subtiel maritiem jasje. En de alcohol is perfect geïntegreerd, want je krijgt geen enkel brandend gevoel in de neus.
Smaak: heerlijk stevig op de tong, met perfecte integratie van de alcohol. Hier water aan toe voegen is totaal niet nodig. Meer van hetzelfde met pruimen en dadels, sojasaus en zelfs wat balsamico. En dat alles ondersteund door die zoetzure turf van Caol Ila. 
Afdronk: lekker warm en lang. Atypisch maar heerlijk. Dit zou goed passen bij menig dessert.

Een whisky waarbij de commentaren alle kanten uit vlogen. De een vond het niks, de ander vond de fles mooier dan de inhoud en de daarop volgende vond het de lekkerste explosie in de mond tot op dat moment. Als laatste in het rijtje kwam deze Caol Ila niet helemaal tot zijn recht, volgens iemand. Gelukkig is whiskyproeven een subjectieve aangelegenheid, dus is elke op- en aanmerking correct "in the eyes of the beholder". 

De neus was aromatisch en een beetje zoet, de smaak was dropwater, niet zoet, maar ook geurig, rond, ietsje bitter, vanille, wybertjes, salmiak en trekdrop. Verder caramel, een beetje Islay met lichte rook en licht ziltig. Of zoals iemand riep: “drop, drop. altijd weer die autodrop”, maar wel erg lekker. De afdronk was lang, aardbeien met slagroom en een bittertje en een af te toe langskomende asbak.

Eigenlijk een niets aan de hand whisky, volgens iemand met een verdronken distillaat, maar geen winnaar. Hetgeen bleek in de puntenwaardering achteraf. Een 4e plek was zijn deel.

De Ben Nevis Distillery bevindt zich aan de voet van de hoogste berg van Schotland, de Ben Nevis. Deze imposante berg vormt een mooi plaatje als achtergrond van de distilleerderij. De whiskyproducent Ben Nevis is één van de oudste distilleerderijen van Schotland en is sinds 1989 in Japanse handen (Nikka).

Van de totale jaarproductie van 2 miljoen liter wordt een groot gedeelte gebruikt voor diverse blends en een klein gedeelte voor eigen bottelingen. Het zuivere water voor de whiskyproductie komt van de Allt a Mhullinn (The Mill Burn). De laatste tijd zijn de Ben Nevis bottelingen steeds moeilijker te krijgen en als je ze kunt vinden, zijn ze behoorlijk aan de prijs. Maar gelukkig zijn er tegenwoordig leuke bottelingen te vindenvoor een mooie prijs, zoals bijvoorbeeld die van Signatory Vintage.

Deze Ben Nevis is een botteling van Blackadder in de Ingelred Series. Ingelred was het mythische zwaard uit Zweedse sagen en folklore. Viking-sagen en oude legendes vertellen vaak over magische zwaarden, scherper, sterker en feller dan alle anderen. Zwaarden waarbij zelfs een naam op het lemmet was gegraveerd, zoals, in dit geval, Ingelred.

Ingelred Whisky is het idee en eigendom van drie oude vrienden die zelf unieke whisky’s wilden bottelen. Ingelred Whisky combineert het vakmanschap van een Schotse whiskystokerij met Scandinavische innovatie. Net als bij het oude Ingelred-zwaard in de mythen en sagen zijn er geen grenzen als het gaat om geweldige ideeën en baanbrekende samenwerkingen. Vandaar de samenwerking met Blackadder.

Blackadder gelooft in het bottelen van alleen volledig natuurlijke whisky’s en in het bewaren van de eeuwenoude tradities. Hun whisky’s worden eerst liefdevol gedistilleerd en mogen dan jarenlang gecontroleerd ouder worden terwijl ze in hun vaten liggen te rijpen.

Achter Blackadder staat Robin Tucek, die samen met John Lamond co-auteur is van The Malt Whisky File (inmiddels meer dan 150.000 exemplaren in druk). Alle Blackadder whisky’s zijn door hem persoonlijk geselecteerd.

Notes van WIN:
Heldere aroma's van onder andere citroenschil, marshmallows, donkere chocolade, gedroogd fruit en gebrande suiker. Lange afdronk met gekonfijte suiker. Een uitgesproken bourbon-rijping.

Niet slecht, geen slobber en wel een lange afdronk. De neus met laurier, boter, caramel, hout en alcohol, doet meer vermoeden dan de smaak geeft. De whisky is wat hard in de mond, brandt in de keel, geeft vanille en is licht medicinaal, maar ook bloemetjes en kruiden komen naar boven. Iemand vond dat de kruidige afdronk prikt als een brandnetel en snel uitgeblust is. Eigenlijk een bitter vluggertje. De hoge verwachtingen van de Ben Nevis kwamen niet helemaal uit en hij moest het doen met een 5e plek in deze proeverij.

Aultmore is een weinig bekende distilleerderij in het hart van de Speyside en stamt uit 1895. De stokerij was een van de eersten die in de jaren 50 begon met het gebruik van de draf als veevoer. Bierbostel of draf is een restproduct van de bierbrouwerij. Omdat het zeer eiwit- en energierijk is, is het erg geschikt als veevoer.

De distilleerderij sloot de moutvloeren in 1968 en twee jaar later, in 1970, werd Aultmore volledig gerenoveerd. Er werden twee nieuwe ketels naast de oude geplaatst en in 1971 kon Aultmore weer open. In 1998 kwam Aultmore terug bij John Dewar & Sons, al eerder de eigenaar tussen 1923 en 1925 en inmiddels onderdeel van Bacardi. De meeste geproduceerde whisky (2.900.000ltr) wordt gebruikt voor de Dewar’s Blends.

De eerste officiële botteling van Aultmore, een twaalf jaar oude whisky, kwam uit in 2004. Daarvoor waren er al semi-officiële bottelingen uitgebracht in de Flora and Fauna serie, en een in de Rare Malts collection. Sinds 2014 zijn er weer eigen bottelingen (12 en 25 jaar) Oude bottelingen zijn niet of moeilijk verkrijgbaar. Op dit moment bestaan er van Aultmore vooral veel independent bottelingen. 

Deze Aultmore is dan zo’n independent botteling van The Whisky Agency. The Whisky Agency is een club van Duitse whisky-enthousiastelingen die al sinds 2008 bezig zijn met whiskybottelingen onder eigen label. Wat TWA er zelf over zegt: ‘We selecteren alleen whisky’s die we zelf graag zouden drinken. Daarbij doet de leeftijd, distilleerderij of het type of volume van het vat er niet toe. 

Tot nu toe zagen meer dan 1000 TWA-bottelingen het licht, meest single malt, single cask op vatsterkte. Daaronder zitten veel oude en/of zeldzame whisky’s. Alle TWA bottelingen worden goed tot zeer goed gewaardeerd.

Neus: peren, vanille, sappig fruit 
Smaak: mineraal, zout, fruitig, peren, appels 
Finish: middellange, aangename en originele whisky 

Over het algemeen werd men hier niet vrolijk van. Niet uitdagend of uitgesproken, een beetje in de categorie Glenfiddich? Vlak, zoetig, verder nauwelijks een neus, iets bloemig en een klein rokertje, maar ook ‘prutsloot’. De smaak: bosvruchtenlimonade (Karvan Cevitam), chemisch bananenzoet en scherp. De afdronk was erg kort met veel alcohol en een klein beetje medicinaal. 

De opmerking: "This is not a happy dram" sloeg aan. Echter een klein lichtpuntje: er was tenminste 1 deelnemer die hem lekker vond. Een 6e plek in deze stevige proeverij.