Juni 2024

De Glen Scotia distilleerderij bestaat sinds 1832, is een van de drie nog operationele distilleerderijen in Campbeltown - waar er vroeger 34 waren - en verkeert nog steeds in vrijwel dezelfde staat als in de 19e eeuw. Glen Scotia werd in 1999 gekocht door Loch Lomond Distillery Co Ltd.

In eerste instantie stond de distilleerderij onder supervisie van Springbank, maar vanaf mei 2000 draait Glen Scotia met eigen personeel. In de kleine distilleerderij staan maar één wash still en één spirit still die beide nog verhit worden met stoom. De zes washbacks zijn gemaakt van roestvrij staal. Het water voor de productie komt uit Cross Hill Loch, een door de Duke of Argyll aangelegd kunstmatig meer, bestemd voor de watervoorziening van de distilleerderijen in Campbeltown.

Glen Scotia heeft ook de beschikking over twee geboorde waterbronnen van zo'n honderd meter diep, die zich onder de distilleerderij bevinden. Het is één van de kleinere distilleerderijen in Schotland. De capaciteit is 750.000 liter per jaar, maar veelal maken ze niet meer dan maximaal 130.000 ltr.

Tot voor kort voerden ze weinig officiële bottelingen, maar daar is verandering in gekomen met een mooie serie (van 10, 12, 15, 18 en 21 jarige tot diverse NAS expressies). Volgens de verhalen wordt Glen Scotia nog regelmatig lastiggevallen door de geest van een voormalige eigenaar. Tja... Mogelijk te merken in de whisky?

Neus: karamel-fruitig aroma, kruidig en zoet. Verbrande karamel, zoete druiven, verse rozijnen, bloemig, ananas, mineralig, kruiden, citroenschil, lichte houtskoolrook, vers eikenhout.
Smaak: licht broeierig, peperig, asachtig, zoet-kruidig, snoepachtig. Verbrande karamel, pepermengsel, fruitige zoetheid, citroenschil, zuur eikenhout
Afdronk: karamel-fruitig, zoet, as-peper, verwarmend, scherp

Kom je met peated whisky, dan vallen er altijd een paar deelnemers af. Die worden dan weer wakker bij het non-peated toetje. Ze vinden het gewoon niet hun ding, niet lekker. De andere deelnemers beginnen bij dit soort whisky's wakker te worden. Dat is het leuke van deze "sport". En soms tref je een overstapper, die mee wil op de turftrein. Onze conducteur is er zo iemand.

De neus bleek rokerig en licht turfig, met menthol, wat drop en een beetje zoet (fudge). De smaak was granig (moutig), drop, salmiak, medicinaal en ziltig, maar ook een zoetje werd er gevonden. De afdronk was licht rokerig met een klein zoetje, hout en wat aards.

Een verrassende belachelijk goede whisky, waar iemand erg blij van werd. Maar een andere deelnemer vond het een niets aan de hand whisky die hij vergeleek met een lift: als je uitstapt ben je hem vergeten. Dit in tegenspraak met de onverwachte eerste plek voor deze whisky in deze proeverij. 

Beschermd in the Sound of Islay, dicht bij Port Askaig, de belangrijkste haven van Islay, ligt Caol Ila, de meest moderne distilleerderij op het eiland. Caol Ila is de meest gebruikte en gewilde Islay malt voor blenders. Het is een belangrijke component voor vele blends zoals Johnnie Walker.

Caol Ila is verreweg de grootste distilleerderij op Islay, met een capaciteit van 6,5 miljoen liter pure alcohol per jaar. In de jaren tachtig van de vorige eeuw zijn ze begonnen met de unpeated Caol Ila (Caol Ila Highland). Deze werd vooral gebruikt in de blend whisky's, maar in 2008 is men begonnen met het bottelen van deze Highland als 8 jarige single malt.

Deze Caol Ila heeft 18 maanden op een Sauternes Barrique gelegen, nadat hij eerst ruim 10 jaar in een bourbon vat gelegen had. Gebotteld op 55% door Keeble Cask Co met een oplage van 255 flessen.

Neus: citrus, abrikoos, gerookte perziken, teer, groene appels, maar ook vanille, maïs, op eiken gerookte zalm en marshmallows. Mooi ziltig en fijn turfachtig. 
Smaak: een uitbarsting van citrus en zoetigheid, snel gevolgd door een muur van turf. Je proeft donkere chocolade en gerookte kippers, die transformeren in tonen van motorolie in het midden van de mond. Verder rode chili, as, lavendel, verse rozemarijn, bloedsinaasappel en hazelnoten. 
Afdronk: Lang en aangenaam stroperig met een herhaling van de genoemde smaken. 

Ook hier het verschil tussen tegenstanders en medestanders (van niet mijn ding en slechtste whisky van de avond naar de beste van de avond). Proeven blijft lekker subjectief.

De neus had rozenwater, rook, pleisters, medicinaal, citrus en cocosbiscuitjes. De smaak was rokerig, met zoethout, salmiak met abrikozen en men kwam wat zwavel tegen en ook Marmite. Eigenlijk als een standaardmatige, industriële Caol Ila. De afdronk was strak en erg kort, na de smaakexplosie was de mooie neus direct weg. De Sauternes werd er niet in gevonden. 

Geen typische Islay maar toch wel een geslaagde whisky, die nog bijna werd beloond met de 1e plek (hij werd dus 2e) in deze proeverij.  

Ardmore distilleries is een van de grootste malt whisky distilleerderijen in Schotland met een productiecapaciteit van 4,200.000 liter alcohol per jaar. De distilleerderij draait geheel op stoommachines en tot 2002 werden de ketels zelfs nog gestookt met kolen. Ardmore is een van de Highland distilleerderijen die zwaar geturfde gerst gebruikt, waardoor de turfsmaak op natuurlijke wijze doordringt in de malt. Veel van de Ardmore whisky wordt gebruikt voor het blenden van Teacher's. 

Er bestaat vanuit deze distilleerderij ook een "unpeated" versie, deze werd voorheen echter alleen gebruikt voor het blenden. Maar sinds kort zijn er independent bottelingen van deze ongeturfde whisky onder de naam ‘Ardlair’. Deze Ardlair is een botteling van Andrew Symington (eigenaar van Edradour, maar ook van Signatory) in de Signatory Vintage series.

Kleur: Strogeel met een zweem van oker
Neus: Groene appels, rijpe kiwi’s, niet helemaal rijpe meloenen, hintje eau de vie. Naast de heerlijke fruitaroma’s ook fijne graantonen (mout) met een lekkere zoete vleug.
Smaak: Veel fruit, mokka, hazelnoot en vers gebrande koffiebonen. Een klein pepertje geeft toch wel smaak aan het geheel. Christmaspudding.
Afdronk: Alcohol zorgt voor een smakelijke finale, veel fruit, rozijnen en de smaak van cappucino 

Dit was zo'n whisky, die het helemaal was of eigenlijk helemaal niet. De heersende mening was erg positief, maar er kwamen stemmen, die vonden dat men moest stoppen met het maken van dergelijke whisky's. Dit was een herrie-whisky. De een proefde geen alcohol, terwijl een andere deelnemer juist alleen alcohol proefde.

Neus: Een dag oude schil van rijpe bananen, boter(babbelaar), vanille, een beetje muf als de slootkant. De smaak kenmerkte zich door rozijnen (boerenjongens), maar ook een beetje bitterig. Oude duimdrop kwam voorbij en veel boter. Verderop vond men de druimdrop evolueren naar mentholkruisdrop. De afdronk was scherp, pittig en 'in your face' en bleef lag aan het huigje hangen.

Over het algemeen werd de gemiddelde smaak gekarakteriseerd als een mooie, bijzonder aangename zomeravond whisky, die erg lekker, maar moeilijk thuis te brengen was.

Aan het eind van de avond bleek deze niet te kunnen wedijveren met nummer 1 en 2, maar kwam hij op de 3e plek in deze proeverij. Toch niet verkeerd voor zo'n onbekende whisky. 

De Linkwood distilleerderij ligt ten zuidoosten van Elgin in de Speyside. Om de constante kwaliteit te waarborgen mag er aan de distilleerderij niets veranderd worden, zelfs de spinnenwebben mogen niet worden weggehaald. In 1971 is er een nieuwe distilleerderij naast de oude gebouwd en de stills zijn identiek en daarom spreekt men nu wel van Linkwood 1 en Linkwood 2.

De distilleerderij heeft een capaciteit van 2.24 miljoen liter per jaar en het overgrote deel van deze whisky wordt gebruikt voor het blenden van Johnnie Walker, White Horse, Haig en Bells. Deze Linkwood heeft een klassieke elegante stijl mede door de 10 jaar lange lagering op een first fill bourbon hogshead.

Neus: geroosterde amandelen en boterachtige gebak ondersteunen een vleugje citroengras, gevolgd door boomgaardvruchten en enkele hartige kruiden. 
Smaak: houtachtig kruid, vette noten, karamel en koffie met melk, ondersteund door aardse eik en stoofperen. 
Afdronk: medium met mout, steenvruchten, kruidig eiken.

In de neus vond men een weeïge suikerspinnenlucht of kermisgeur, maar ook honing, stroop en appel. Verder nog rozenwater. De smaak was typisch met kokindjesdrop, gedroogde abrikoos, boterbabbelaar, stroopwafel en veel alcohol. De afdronk was kort maar warm met mout, pepermunt én wat venkel.

Eigenlijk een te jonge 2-laags whisky, te jong gebotteld en te hoog in alcohol. Dit geeft niet echt een balans in de smaken. Het bleek geen hoogvlieger, maar een keurige doordeweekse whisky, die geen potten kon breken. Een niet onverdienstelijke 4e plek in dit cask strength geweld.

Lindores Abbey in het plaatsje Newburgh, tussen Perth en St. Andrews, is de geboorteplaats van Schotse whisky. Al heel lang is bekend dat de monniken in de abdij de eersten waren die in Schotland uit gerst Aqua Vitae maakten.

De geschiedschrijving van de Britse Exchequer (Belastingdienst) vermeldt in 1494 de opdracht van de Koning aan Broeder John Cor om Aqua Vitae te maken: “To Brother John Cor, by order of the King, to make aqua vitae, VIII bolls of malt”. Omgezet in moderne hoeveelheden betekent dit 500 kilo gerst waarvan minstens 350 liter Aqua Vitae werd gestookt. John Cor was een monnik in Lindores Abbey.

523 jaar later, in 2017, liep er weer spirit uit de ketels in Lindores. In de jaren daarvoor bouwde Drew McKenzie-Smith de distilleerderij op Lindores Abbey Farm, de boerderij die al sinds 1915 in de familie was en waarop de rechten en de plichten van de restanten van Lindores Abbey rusten.

Als eerste werd er geboord naar de oorspronkelijke waterbron en in die periode werden veel meer oude resten van de abdij bloot gelegd. Op de velden naast de distilleerderij werd Concerto gerst geplant. Zoveel als mogelijk is, wordt alles wat nodig is voor de productie van de whisky lokaal geproduceerd.

In 2021 werd er een nieuw hoofdstuk aan deze lange historie toegevoegd. De eerste whisky van de nieuwe Lindores Abbey Distillery werd gebotteld. Een historische gebeurtenis voor elke whisky liefhebber.

Deze Lindores is gestookt in 2018 en heeft 4 jaar in een STR wijn barrique gelegen, voordat hij werd gebotteld speciaal voor de BeNeLux markt. STR staat voor 'shaved, toasted and recharred' (geschaafd, geroosterd en gebrand) en geeft aan, dat het vat verjonging heeft ondergaan door de duigen aan de binnenkant te laten schaven en vervolgens opnieuw te branden. Zo kan een oud en reeds gebruikt vat als nieuw worden gebruikt, volgens het STR-proces, ontwikkeld door whisky-expert Dr. Jim Swan.

Neus: bessen en kersen overgoten met pittige kruiden en treacle toffee. Gelakt eikenhout in de zon met donkere 70% pure chocolade. Met water neemt de kruidige warmte toe.
Smaak: heerlijk diep, kruidig en verwarmend met rozijnen en zwetend eikenhout. Een stevige whisky, ook na het toevoegen van water.
Finish: precies goed met donkerrood fruit en kruidig eikenhout.    

Weer een discussie-whisky. Waar de één een natte handdoek in een afgesloten sporttas ruikt, vindt de ander de neus lekkerder dan de smaak.

Verder in de neus parfum in het begin, maar ook "groene dingen"(sic!), gemaaid gras, een beetje rokerig en rubberig. De menthol uit Vaporub kwam ook voorbij. De smaak gaf groene appelschillen en was ietsje zuur, verder kwam er een bloemetje voorbij (was het nu een sering of blauwe regen?) en ook honing. Iemand vond het smaken als een mooie ronde boezem. De afdronk was kort, zoetig, chemisch en scherp en wild. Een ongewassen zoute mossel? De whisky was eigenlijk veel te jong.

Uiteindelijk bleek voor velen dat whisky op wijnvaten niet altijd goed uitpakt. In dit kader vond iemand dit een superslap aftreksel van de kapelaan (wijwater?). Deze jonge Lowlander eindigde derhalve op de één na laatste plek in deze proeverij.

De Dailuaine distilleerderij is eigendom van Diageo en produceert ongeveer 3.400.000 liter alcohol per jaar. Deze distilleerderij brengt nauwelijks eigen bottelingen op de markt, de enige die we terug kunnen vinden is een 17 jarige Manager Dram. Verder kan je eigenlijk alleen maar onafhankelijke bottelingen vinden.

De distilleerderij is het werkpaard van Diageo en levert veel van de produktie voor blending. Dailuaine is bijvoorbeeld een van de sleutel-whisky's in de blends van Johnnie Walker. Deze onafhankelijke gelimiteerde botteling is een fruitige 12 jarige Dailuaine op vatsterkte en is speciaal gebotteld voor Drankdozijn. 

Neus: Frambozenjam, kersensiroop met kirsch, gedroogde krenten, amandelen, druivensap, drogend eikenhout. 
Smaak: Droog en fruitig. Drogend eikenhout, druivensap, jam, donkere honing, peper, kersensiroop, rozijnen, pure chocolade. 
Finish: Lang en drogend, met rood fruit, peper, dronken kersensiroop, jam. 

't Is als mijn ex, ze slaat dood. Een klap in het gezicht en daarna snel weg. Een speldenkussen op de tong en daarna gebeurt er niets. Dit waren de hoofdreacties van de deelnemers.

De neus gaf anijs en was wat medicinaal (pilletjes geur) en er werd laurier gevonden. De smaak was vol met caramel (gebrande suiker), pittige rode peper en alcohol. Uiteindelijk was er meer smaak dan neus. De afdronk was kort en warm. Veel sherry, maar geen hoogvlieger. 

Dit bleek ook later in de avond, een 6e plek in het cask strength geweld was zijn deel.