Een whisky waarbij de commentaren alle kanten uit vlogen. De een vond het niks, de ander vond de fles mooier dan de inhoud en de daarop volgende vond het de lekkerste explosie in de mond tot op dat moment. Als laatste in het rijtje kwam deze Caol Ila niet helemaal tot zijn recht, volgens iemand. Gelukkig is whiskyproeven een subjectieve aangelegenheid, dus is elke op- en aanmerking correct "in the eyes of the beholder".
De neus was aromatisch en een beetje zoet, de smaak was dropwater, niet zoet, maar ook geurig, rond, ietsje bitter, vanille, wybertjes, salmiak en trekdrop. Verder caramel, een beetje Islay met lichte rook en licht ziltig. Of zoals iemand riep: “drop, drop. altijd weer die autodrop”, maar wel erg lekker. De afdronk was lang, aardbeien met slagroom en een bittertje en een af te toe langskomende asbak.
Eigenlijk een niets aan de hand whisky, volgens iemand met een verdronken distillaat, maar geen winnaar. Hetgeen bleek in de puntenwaardering achteraf. Een 4e plek was zijn deel.