Januari 2018

Een prachtige single cask whisky van één van de zuidelijke distilleerderijen op Islay waarvan de naam begint met een L. In 1974 werden moutvloeren van Lagavulin gesloten en werd er mout van Port Ellen betrokken. Begin 1997 werd de productie een aantal maanden stilgelegd om de productiecapaciteit op te voeren van 850.000 liter per jaar naar 1 miljoen liter per jaar.

Sinds 2000 wordt het productieproces per computer gestuurd en produceert men zeven dagen in de week, vierentwintig uur per dag, waarmee ze een capaciteit hebben gekregen van 2,5 miljoen liter alcohol per jaar. De 16 jarige is zeer bekend geworden door de Classic Malt series. Zoals de distilleerderij het noemt: 'This one is not for the feint hearted as it is bottled at its natural cask strength. A great big smokey dram best drank beside a bonfire on the beach!'

Deze ‘non disclosed’ botteling is een erg nieuwe van Dave Stirk en zijn Creative Whisky Company, een 10 jaar oude Islay single malt van een niet nader te noemen distilleerderij. Gedistilleerd op 17 oktober 2007 en gerijpt in sherry hogshead 160101. Gebotteld eind 2017 op vatsterkte (cask strength) van 56,8%, non chill filtered en zonder toevoeging van kleurstoffen. Een gelimiteerde single cask release van 352 flessen.

Neus: Donkerrood fruit, vermengd met jodium, eikenhout en zeewier. Lichte zee - invloeden die toegedekt worden door turfrook. Smaak: Een heerlijke balans tussen het sherry-vat en de turf, rook en zee. Een subtiele krachtpatser. Afdronk: Lang en prikkelend

De moeilijkste van de avond maar het beste passen bij het heftige en stormachtige weer gedurende de dag. Of wel: Dit is wat je hoopt wat je vrouw inschenkt, als je zeiknat door de polder hebt gefietst. Vol, warm en lekker, boter, sherry, kruidig, maar ook een beetje scherp in het begin. Heeft een paar druppels water nodig.

De verdere neus en smaakkenmerken varieerden van veel karakter met zoetige, hout en mout tonen tot rokerig, zout en jodium. Waarin het begin gesproken werd over het engeltje over de tong zo vond iemand anders het eerder voelen als spijkerbanden over de tong. Behoorlijk prikkelend. Ruim winnaar in deze proeverij.

De eerste eigenaar van Laphroaig verdronk in een vat nog niet voltooide whisky - maar dit terzijde. De Laphroaig distilleerderij is misschien wel de meest bekende distilleerderij op Islay, daar heeft hun marketingafdeling wel voor gezorgd. Buiten het feit dat de geproduceerde whisky's turfig en jodiumachtig zijn. Bekend is de actie waarbij je eigenaar werd van een vierkante voet met het recht op een gratis dram als je jouw stukje land ging bezoeken. Velen van ons hebben zo'n vierkante voet eiland.

Deze Laphroaig is in eerste instantie released voor de travel retail markt (zeg maar belastingvrije reis markt) en is gerijpt in 3 verschillende vaten: American oak, vervolgens in quarter casks en zijn gefinished in PX sherry vaten, welke ook de smaak typeert: rijk, vol en wat zoet.

Neus: Prettige sherry aroma met zoete rozijnen en krenten. Een hint van zoethout en turf. Met een beetje water komen aroma’s naar voren als marsepein, noten, amandelen en rijp fruit en natuurlijk een hint van turf.

Smaak: Een intense body met aroma’s als turf en veel eiken verzacht door zoete sherry. Met een beetje water wordt de zware turf iets minder en komt de zoete sherry iets meer naar boven. Finish: Geconcentreerde turf en dikke sherry smaken in de afdronk, maar ook drogend in de mond.

Hij begint, maar hij eindigt niet. Een milde Laphroaig, die een beetje scherp binnen komt, maar toch niet blijft hangen. Karamel, boter, sherry en pepermunt, maar ook honing. Te veel sherry, waardoor de whisky richting port gaat en verder van whisky geraakt. Anijs, laurier en drop.

Voor een dame in het gezelschap bleek deze whisky superlekker zoals een engeltje op de tong. Is een super aanrader. Iemand zat naast de "expert" en had daarom geen mening. De expert had meer turf verwacht en vond dat het verwachtingspatroon niet was waar gemaakt. Een leuk gevecht om de 2e plek in deze proeverij.

De naam "Ledaig" wordt uitgesproken als "led-chig" en is Gaelic voor "veilige haven". Dat is niet vreemd als je bedenkt dat de distilleerderij in het havenstadje Tobermory aan de ruige Schotse westkust ligt. Ledaig wordt geproduceerd door de enige distilleerderij van het eiland Mull, de Tobermory Distillery, die ook de wereldberoemde Tobermory Single Malt maakt.

De helft van de whisky die bij Tobermory gemaakt wordt, is zeer turfrijk en wordt verkocht als "Ledaig Single Malt". De Ledaig malt wordt gemaakt van een meer turfhoudende mout, terwijl men voor de Tobermory ongeturfde mout gebruikt en heel licht geturfd water. Aangezien Tobermory het warehouse verkocht heeft, daar zijn appartementen van gemaakt, wordt de new spirit opgeslagen bij Deanston op het vasteland.

Men gebruikt refill, sherry- en bourbonvaten. Ledaig en Tobermory hebben allebei beslist een maritiem karakter. Ledaig heeft echter een veel hoger turfgehalte. Deze botteling is er een uit de top lijn van Morrison & Mackay, de Carn Mor Celebration of the Cask series. Deze flessen zijn genummerd en als ze op zijn, is het ook daadwekelijk op en kunnen ze niet worden vervangen, omdat het alle maal flessen zijn uit 1 enkel vat, met eigen smaakkenmerken.

Neus: gerookte paling tussen zoute turf, strandinvloeden en zoete kruiden. Smaak: meer zilt en zout wat overgaat in rood fruit wat weer overgaat in zoete turf en rook. Afdronk: pakt de tong achterop. Zeer prettige turf en zee invloeden..

Nèt het onderspit delven in het gevecht om de 2e plek in deze proeverij. Dat was het lot van deze Ledaig. Bij de een was de neus goed en vervolgens in de mond verdween de whisky (logisch?), bij de ander was de neus bijzonder aantrekkelijk (granig , muesli, rozijnen) en de smaak associeerde met zalm en was erg goed. Verder was de neus kruidig, turf, maar ook hyacint en jodium.

De smaak is erg subtiel voor een Ledaig, zeker in vergelijking met de standaard, welke heftiger is, als een bak asfalt. Het is dus geen "bek vol Gran Tourismo". Iemand anders vond hem een beetje scherp en zurig en vond hem gedurende het proeven steeds lekkerder worden, terwijl de buurman last had van solvent, aceton en een beetje vuilnisbak. Het was hem net niet helemaal, redelijk anoniem met een zuurkool neus. Gezien de plek op de ranglijst toch een goede poging

An Oa is vernoemd naar de Mull of Oa in het zuidwesten van Islay, die de kust van Kildaton (waar Ardbeg-distilleerderij ligt) enige bescherming biedt tegen het ergste wat de Atlantische Oceaan te bieden heeft! Als zodanig is An Oa bedoeld om een meer benaderbare kant van Ardbeg-single-malt te laten zien die zo afgerond is als het Oa-schiereiland, zonder de karakteristieke stijl van de distilleerderij te verliezen.

In de zomer van 2017 werd dit de eerste toevoeging aan het basisassortiment van Ardbeg in meer dan een decennium. Het is een lichtere variant tov de Ardbeg 10, Uigaedail en Corryvreckan. De rijping vond plaats in een combinatie van vaten zoals Pedro Ximénez, gebrande virgin oak en ex-bourbon, die allemaal werden samengebracht om te (marry) trouwen in een groot Frans eiken vat (Dr. Bill Lumsdens nieuwe 'Gathering Vat') in The Gathering Room in de distilleerderij.

Neus: In deze zoete, romige Ardbeg komt butterscotch, venkelzaad, tabaksblad, Honey Nut Clusters en hints van gemengde, gekookte snoepjes (met fruit en menthol). De citrus tonen zijn subtiel en rijk en komen door als sinaasappel cake. Smaak: ietwat dun, sigaren rook met dezelfde scherpe geroosterde tonen als in de neus, een zwakke teerachtige noot en daarna wat houtkruiden (peper, gember) en chocolade. Zwarte thee. Grapefruit. Afdronk: hangt op kruidige tonen (peperkorrels, kruidnagel), lichte chocolade en de rook van een kampvuur.

Deze Ardbeg kon ook alle kanten uit. Of je vond hem erg lekker of je vond er niets aan. Dit moet dus herhaald geproefd worden. Bij sommigen was ie scherp en zurig in de neus, bij de ander was ie muf. Bij de een bleef hij lekker lang bij de ander was ie zo verdwenen. In ieder geval een erg jonge whisky, die de Arbeg 10 niet zou kunnen doen vergeten. Ja, er was rook, turf in de neus en ook bloemig, de smaak was kruidig met toffee en amandel en erg bittere chocolade, wat er trouwens voor zorgde dat de whisky nogal drogend was.

Verder lichtzoet met een beetje schimmel. Maar ook salmiak en zoethout als in het Sneker Zoethoudertje van Old Timer drop. Hoewel geen typische Ardbeg voor sommigen, toch nog Hutje voor een dame in het gezelschap: "Lekker in een hutje met de fles op tafel, dat gaat de goede kant op".

De oude Port Charlotte distilleerderij ligt in het prachtige plaatsje met de dezelfde naam: Port Charlotte, op het eiland Islay. De distilleerderij is in 1829 gebouwd door Colin Campbell en was eerder ook bekend onder de naam Lochindaal.

Na diverse overnames werd de distilleerderij in 1929 gesloten. De gebouwen bleven gelukkig intact en dienden als garage en ook als jeugdherberg. De warehouses die in de heuvels achter de distilleerderij liggen worden al jaren door de Bruichladdich distilleerderij gebruikt.

Port Charlotte wordt gedistilleerd bij Bruichladdich Distillery sinds 2001. Deze Port Charlotte is weer een klein juweeltje, die je zomaar niet meer kan vinden. Dit komt toevallig op je weg. Gebotteld voor het Cooper’s Choice label van voor de modernisering van de labels.

Kleur: licht goud. Neus: turf, mout, citrus, sinaasappel, zout en mineralen. Een beetje als een warme paardenstal in 2e termijn. Smaak: turf, citroen, mout, appel en plastic. Misschien een beetje gebak. Afdronk: lang met turf, sinaasappel, appel, donkere chocolade, appel en witte asperges

Hij smaakt en hij bevalt, medicinaal, rokerig, kruidig en een pittige afdronk. Een beetje jodium is te ontdekken en een lichte ziltigheid. Iemand vond appel in de neus en Zwitserse strooikaas, maar ook alcohol en hooi. Deze whisky had ook een negatieve kant, hij deed iemand denken aan iets waaraan ze geen goede herinnering had.

Een antieke intercity trein met oververhitte remschijven op station Beverwijk op 16/8/2017. Niet te fantastisch dus... Zo had elke deelnemer zijn eigen verhaal over deze toch wel leuke whisky.

Stiuireadair (uitgesproken als Stew-Rahdur) is het oude Gaelic woord voor Helmsman en verwijst naar de kustlijn aan de noordoostkust van Islay en de invloed van de zee op de Bunnahabhain-whisky’s. Deze NAS-botteling is zeer recent vrijgegeven, blijkbaar om de druk op de slinkende voorraad van de zeer populaire 12 jarige Bunna te verlichten.

Mogelijk zal deze 12 jarige niet verdwijnen en plaats maken voor deze Stiuireadair, maar dat weet je nooit. Deze Stiuireadair is gemaakt met ongeturfde gemoute whisky’s, die allemaal gerijpt zijn op 1st- en 2nd fill sherry vaten.

Neus: suiker, karamel, rozijnen en pekel. Smaak: met honing geroosterde noten, kaneel, kruidnagel en een vleugje zout. Afdronk: sherry, chocolade en wat kruiden.

De naam van de whisky is complexer dan de smaak. Maar lekker om mee te beginnen. Een zuurtje in de neus. Boterzacht en een fruitig vervolg met een zoetje, noten, mout en sherry en een heel klein beetje turf en rook. Een lekkere fruitige starter. Toch slechts 6e en laatste in deze proeverij.