Boomgaardproeverij 2012

Rond 9 april 2012 was het zover: de lancering van de nieuwe Bruichladdich Black Art. Dit is de derde release in de reeks 'verkenning van de grenzen van cask rijping' en wordt door de distillers bestempeld als 'the secret alchemy of the Bruichladdich spirit'. Black Art 3 is gedistilleerd in 1989 en heeft 22 jaar gerijpt op Amerikaans eikenhout en enkele premium wijnvaten. Dit alles onder toeziend oog van expert Jim McEwan.

Kleur: glanzend walnoten en Marokkaanse zonsondergangen (hihi). Neus: vanille, chocolade en rozijnen. Smaak: zoetige warme Christmas pudding met een scheutje wijn, alles verpakt in een dadelsiroop en walnoot.

Met een beetje water (wees voorzichtig): De smaak verandert in rijpe bosbessenjam. Samen met kaneel en anijs komt ook vanille erg naar voren. Verder peer, mango en honingmeloen. Afdronk: erg lang met veel hout.

De neus is typisch Bruichladdich, de een vond er rozijnen en karamel in, de ander heerlijk 'gegraaid' gras (nee, dit is geen spelfout), terwijl iemand anders hem kruidig vond en er geen fruit in kon ontdekken. Ook werd er opgemerkt dat het zonde was om er water in te 'gooien'. Al met al de duidelijke winnaar!

Glenburgie, een distilleerderij die in 2002 totaal gesloopt is en weer helemaal opnieuw is opgebouwd. In 2005 is een compleet nieuwe distilleerdij geopend die eigenlijk totaal niets van doen heeft met de oude distilleerderij. De huidige productie bedraagt 4.200.000 liter per jaar. Het merendeel wordt vooral gebruikt voor het blenden van whisky (Ballentines, Teachers en Old Smugler). Glenburgie is als single malt alleen in onafhankelijke bottelingen te vinden.

Neus: zwavel, rubber, bandenplak. Smaak is beter dan de neus: gedroogd fruit, wat 'dirty' sherryvat, zwavelig maar niet onplezierig. Zeer droge houtafdronk.

Duidelijk sherry, totaal geen lijm en zwavel (wel een elastiek van de postbode), lekker pittig met geroosterd eikenhout èn tuttifrutti. De apothekersassistente rook toch echt wel gemalen paracetamol en daardoor ook een bittertje. Een tweede plek voor een 'vergeten' whisky hadden we in dit geweld niet verwacht!

'Beinn an Oir' of 'Mountain of Gold' is een bijzondere Jura, die niet meer te krijgen is. Het beperkte aantal flessen (slechts 1366) maakt deel uit van de 'Paps of Jura series': drie Jura whiskies die zijn gefinished op wijnvaten en het licht zagen tijdens 'Feis Ile 2009' (Islay Festival of Malt and Music).

Mountain of Gold is de hoogste van de drie 'Paps' met een hoogte van 785 meter. Deze vloeibare 'evenknie' is een 15 jaar oude single malt met een finish op Pinot Noir vaten.

Neus: cacao, nootachtig (amandelen), zeer bloemig en fruitig. Smaak: de Pinot Noir komt duidelijk naar voren. Tuttifrutti, kruiden, honing, peper, hout, een beetje drop en wat marsepein. Afdronk: soepel, fruitig, gekruid, intens en drogend.

Deze whisky werd uit Schotland meegenomen door een van de proevers van vanavond. Niet iedereen kon de geur waarderen. Toch had de whisky een bijzondere smaak, was bloemig, maar ook een beetje muf. En toch - na elke slok werd ie beter. De afdronk was lang en men proefde chocolade met mint (After eight), wat iemand deed opmerken, dat dit een uitstekende whisky zou zijn voor na het eten met een bak koffie

De duurste whisky op het moment van schrijven is een Dalmore uit 1926 met een diamanten dop. Flesje staat te koop op Schiphol voor 250.000 euro excl BTW. Het embleem op de fles noemen ze de 'Royal Stag'.

Neus: warm, peer taart met chocolade topping en vla. Pure chocolade, met wat pittige cocos (bounty). Smaak: donkere chocolade, iets sinaasappel met een beetje mint. Afdronk: vol met hier en daar een toets van eucalyptus.

De neus leek op vers gebakken stokbrood. Verder vond de een hem erg zacht, terwijl een ander het een scherpe whisky vond die zeer aan de keel deed. Ook vond men hem fruitig en kruidig met een boterige zachte lange afdronk, waar er ook nog wat verse hooi gevonden werd.

De distilleerderij heeft een capaciteit van 2.24 miljoen liter per jaar en het overgrote deel van deze hoeveelheid whisky wordt gebruikt voor het blenden van Johnnie Walker. Neus: citrus, sherry. Smaak: zacht en kruidig. Afdronk: erg prikkelend, lang met een beetje nootmuskaat.

De geur: citrus, kruidig en grassig (de geur werd met een 7 beoordeeld). Men proefde banaan of eigenlijk gebakken pisang en in de verte Oloroso sherry. Het verschil in punten in de middengroep was eigenlijk te verwaarlozen. Ipv van vijfde had deze ook de derde kunnen worden.

Terwijl het een van de meest aansprekende distilleerderijen van de Lowlands was, is de Rosebank distilleerderij in 1993 gesloten en in 2006 gesloopt. Een warehouse is overgebleven en is omgebouwd tot een restaurant.

Neus: zoet, vanille, geroosterd eiken, gemengde kruiden, chili-olie, pittig citrus, appelbloesem en mout. Smaak: fruitig, citrus en appel schillen, butterscotch, boter en rozenblaadjes. Finish: zwarte peper, vanille en peer.

Men rook cider en de geur van Nestocyl. De smaak was appelzoet en een beetje weeïg. De afdronk vond men lang, peperig en wat scherp in de alcohol.